“The Ride of my Life” dat was mijn eerste reactie toen ik zondagmiddag 17 juni bovenop de Cauberg de kinderen en mijn vriendin omhelsde met een brok in de keel en tranen in mijn ogen.

Bikegear.cc The Ride 2018

In mijn vorige blog schreef ik over het ‘fietsen met een doel’, The Ride 2018 was zo een doel waar ik voor trainde, waar ik naartoe leefde en waar ik dingen voor liet. In 8 dagen, door 8 landen, 1300 kilometer met ruim 20.000 hoogtemeters samen met 220 andere fietsers. Al mijn verwachtingen werden ruimschoots overtroffen in deze week waarin ik werd geleefd op een fantastische manier.

Valkenburg – Prato allo Stelvio

In alle vroegte vertrokken we vanuit Valkenburg richting Italië, de busreis was een lange zit en al een etappe op zich. Vertrekken met een bus vol onbekenden, een aantal Instagram vrienden die ik nog nooit in real Life had ontmoet, een enkele gast waarmee ik een aantal keren had gefietst en Marieke van Altena die ik kende van Mindful Cycling Nederland. De reis alleen al zorgde voor nieuwe inzichten, goede gesprekken, nieuwe vrienden en het inzicht dat dit weleens een heel gedenkwaardige Ride zou kunnen gaan worden. Dit gevoel werd versterkt op de camping in Prato allo Stelvio waar ik al snel een hecht clubje vormden met reisgenoten Remco, Jacco, Jeroen, Gerald, Saskia en Linda. Dit clubje werd naarmate de week vorderde steeds hechter en er ontstond een mooie vriendschap, we sleepten elkaar door de etappes heen waar nodig en deelden de avonturen die we tijdens de etappes beleefd hadden. De ochtenden en avonden op de camping zochten we elkaar op, herbeleefden we de dag, keken we vooruit, deelden de mooiste momenten en voerden we toffe gesprekken.

Prato allo Stelvio – Valkenburg

Alsof ik mezelf als een prof in een etappekoers waande zo beleefde ik elke etappe. Eat, Sleep, Ride and Repeat voor het overige werd gezorgd door de fantastische organisatie van the Ride. De etappes die we reden door fabelachtig mooie landschappen waren stuk voor stuk enorm uitdagend. Ik had mezelf voorgenomen om tijdens the Ride mezelf bewust te maken van de omgeving, te fietsen in het hier en het nu op een Mindful manier. Dat gevoel was van korte duur, het oergevoel van koersen en resultaten neerzetten nam mij bij de start van de 1e etappe al in z’n greep, mede mogelijk gemaakt door de ‘challenge’ die in elke etappe was opgenomen. Aan de hand van een bepaald strava segment wordt elke dag een klassement opgemaakt onder de deelnemers. Is Mindful Cycling dan echt zo lastig in de praktijk te brengen voor mij?

De 1e etappe was er eentje van 147 km. van Prato naar Silvaplana waarin we de mythische Stelvio bedwongen met zijn 48 haarspeldbochten gevolgd door de Passo del Bernina een pass die de meeste deelnemers voor altijd bij zal blijven, de zwaarte in combinatie met de hitte zorgde voor een slopend zware klim. Het oergevoel van een resultaat neer te zetten hield ik de hele klim van de Stelvio vol van onder tot boven, eenmaal boven wilde ik het liefste doorknallen en deze etappe ‘naar huis rijden’ om te zien welke tijd ik gereden had tijdens de Challenge. Mezelf omdraaiend op de top van de Stelvio en naar beneden kijkend besefte ik me in welk fantastisch landschap ik mezelf bevond. Bewust genietend van alles om me heen, tot rust komend door het toepassen van neusademhaling en mezelf toesprekend met het mantra zinnetje ‘ik ben hier in dit nu’ ontstond op dat moment voor mij de juiste combinatie van The Mindful Cycling Ride.

Moet ik dan de komende etappes de Challenges laten voor wat de zijn? Alle etappes rijden en bewust genieten in het hier en nu en neusademhaling toe passen? Zoals ik elke avond thuis doe nam ik ook op de camping in mijn tentje voor ik ging slapen een paar minuten de tijd voor een ademhalingsoefening waarbij ik door het volgen van mijn ademhaling mezelf bewust wordt van wat ik nu werkelijk voel in mijn lichaam. De avond na de 1e etappe deed ik dat samen met een visualisatie oefening waarbij ik de dag nog eens stap voor stap doornam. Ik kwam voor mezelf tot de conclusie dat ik juist energie krijg van de combinatie van ‘koersen’ en het toepassen van Mindful Cycling (zowel voor, tijdens als na de rit). Het mooie is dat ik met deze out of my comfort zone combinatie de juiste balans en mindset heb gevonden, dat ik dit niet voor mezelf wil houden maar ook om het te gaan gebruiken en er anderen deelgenoot van wil maken.

De volgende etappes van Silvaplana naar Thusis over 147 km, en van Thusis naar Sempch 187km over de Zwitserse Alpentoppen waren een genot om te rijden. Sommige delen rijdend in groep waarbij hele toffe interacties met andere deelnemers ontstonden, sommige delen stampend op de pedalen om de Challenge tot een goed einde te brengen en sommige delen alles in me opnemend wat er om me heen gebeurde en wat voor een prachtige omgeving we doorheen reden al mijmerend over toekomst dromen en plannen. De volgende etappe over 158 km bracht ons van de Zwitserse Alpen van Sempach naar Kirchzarten in het Zwarte Woud. De avond ervoor had ik het besluit genomen deze etappe solo te gaan rijden, een bewuste keuze die ik vaker maak. Enerzijds om mezelf voor te bereiden op de komende wedstrijdcyclo de Marmotten die ik zal gaan rijden en te ervaren hoe ik er mentaal en fysiek voorsta na 3 zware etappes. Anderzijds deze bewuste keuze om te ‘werken’ aan mijn toekomst dromen, dat visueel en inzichtelijk te maken, want nergens kun je dit beter doen dan in een inspirerende omgeving tijdens het uitoefenen van je passie. Precies dat zijn de momenten dat je energie krijgt en de juiste ideeën. Wat begon met een cursus Mindful Cycling, werd een droom en deze droom bleek ineens een reëel toekomst perspectief te krijgen. De boom waar ik in het verleden elke keer tegen aan reed kon ik nu ineens omheen rijden om mijn pad verder te volgen.

De etappes 5, 6 en 7 brengen ons over de zogenaamde ‘roling hills’ en een Ardennen offensief vanuit het Zwarte Woud naar Xonrupt Lomgemer en Corny sur Moselle in Frankrijk en vervolgens naar La Roche en Ardenne in België. De dagen vliegen net als de kilometers snel voorbij wat een genot elke dag te doen wat je graag doet, fietsen en genieten van wat je allemaal tegenkomt en ziet en dat nog eens in combinatie met goed gezelschap en hele mooie routes. De laatste avond op de camping verloopt vol goede gesprekken, een aantal biertjes en vooral veel fun en positieve flow, we zijn namelijk bijna thuis. Hulde aan alle vrijwilligers van en de organisatie van Bikegear.cc jullie waren fantastisch in begeleiding, support, voeding en routes.

De laatste etappe de 8e is de Back Home Ride, de laatste dag waar familie en vrienden ons opwachten op de Cauberg. Ondanks dat je niet wilt dat deze Ride eindigt is het ook weer een heerlijk gevoel om straks thuis te komen. Net als de 4e etappe kies ik ervoor om deze laatste solo te rijden. Nu niet om een Cyclo te simuleren of te trainen of om vooruit te kijken en plannen te maken maar juist om terug te kijken op een fantastische week. Alles nog eens de revu te laten passeren en een plaatsje te geven zodat ik het op een mooie manier kan afsluiten, solo het avontuur van The Ride ingegaan en ook solo aankomen bij de kids en vriendin dat is wat ik wil. Een mooiere manier van bewustwording is er niet, het moment dat je de Cauberg opdraait de laatste kilometer van The Ride ingaat en beseft dat dit ook letterlijk en figuurlijk The Ride of my Life was. De ene Ride eindigt op de top, de andere Mindful Cycling Ride of my Life is nog maar net van start gegaan.